Van half juni tot half juli gaat de zon hier niet echt onder: de witte nachten. 21 juni, tijdens de langste dag, flaneert de Petersburgse jeugd 's nachts door het centrum, langs de Neva, over de bruggen en door de parken. Zo luiden de verhalen, zelf heb ik dat nooit meegemaakt.
Overdag heb ik twee potten mokkakleurige verf gekocht op het station in Viritsa. Ik wil het toegangshek, dat zo te zien vijftig jaar geleden gifgroen geverfd is, van een nieuw jasje voorzien. 's Avonds proberen de verf uit op enkele spijlen van het hek. Ons hek bestaat, zoals de meeste hekwerken, uit drie min of meer gelijke delen: de voetgangersentree en twee delen om een auto toe te laten. Het autogedeelte wordt één keer in de drie jaar opengezet als een vrachtwagen het terrein op moet om hout te brengen.
In korte tijd hebben Natasha, Kolja en ik het voetgangershek geverfd. De kleur is bijna hetzelfde als de kleur waarin ons huis enkele jaren terug is geschilderd. Een gelukkige keuze, in de winkel waren trouwens verder alleen maar geel, wit en zwart te koop. Rond tien uur houden we het voor gezien, omdat Kolja naar bed moet. Na zijn late avondeten, loop ik nog een rondje door de tuin. Mijn zicht wordt verpest door het niet geverfde deel van het hek. Als ik het nu eens van de binnenkant vast saus, dan ziet het er morgenochtend toch veel beter uit, bedenk ik.
Ik ga met mezelf in onderhandeling, het loopt tegen elven, ik zal tot middernacht, als het te donker wordt, kwasten en trakteer mijzelf nu alvast op een biertje. In een rustig tempo schilder ik de binnenkant, het is nog licht, dus ik ga ook nog even aan de andere kant verder. Na verloop van tijd wordt het schemerig, op de tast werk ik verder, het is nog maar zo'n klein stukje. Om half twee is het werk afgerond, bij het opruimen kom ik een niet aangeroerd flesje bier tegen. Ik ga naar binnen, de samenvattingen van de gisteren gespeelde WK wedstrijden zijn net begonnen.
