Van de verdiensten van Natasha's lessen gaan we een oven kopen. In de gereedschapwinkel zijn er donkerblauwe ovens voor 500 roebel te koop. De bediening van toestel is zeer eenvoudig, je steekt de stekker in het stopcontact en wacht tot hij voldoende opgewarmd is. Geen overbodige draaiknopjes of lampjes, het ultieme gebruikersgemak.
We hebben het laatste toestel veroverd. De verkoopster begint naarstig naar de verpakking te zoeken. Natasha vraagt haar of ze intussen het apparaat aan wil zetten. Ik schaam me alweer dood, maar hier is het vrij normaal om een mogelijke aankoop eerst in de winkel uit te testen. Na enige tijd stinkt de hele zaak naar verbrande verf en hangt er een blauwe nevel. Reden genoeg voor mij om de aanschaf te heroverwegen, maar Natasha en de verkoopster zijn het roerend eens: dit apparaat doet het.
Onderweg naar huis schaffen we nog wat ingrediënten aan voor de pizza. Halverwege de gemeenschappelijke straat, ter hoogte van het kindervakantiekamp, roept Natasha uit: 'waar heb je de oven gelaten'? In mijn linkerhand heb ik een schier onverslijtbare rode Bas van der Heyden tas en in mijn rechterhand een bijna even scrupuleuze versie van gebroeders de Jong. Mijn hersenen werken op volle toeren, ik moet de oven ergens hebben achtergelaten.
Ik zet mijn tassen neer, zwiep mijn rugzak af, draai mij om en lanceer mijzelf. Een tegemoetkomend koppeltje giechelt: 'het was toch zo'n mooie oven'. Ik zet een lange sprint in, dit is dom, nee oerdom, we zijn te arm voor dit soort slordigheden. Handig ontwijk ik voetgangers, fietsers en de kuilen in het wegdek. Mijn slapen beginnen hevig te bonzen, ik schakel terug naar een looppasje. Briesend betreed ik de laatste levensmiddelenwinkel die we aangedaan hadden. Behalve een rij wachtenden zie ik niets. Dan valt mij oog op een ferme, dichtgeknoopte doos die op een stoel voor de kassa staat. Ineens weet ik het weer, ik had de doos daar even neergezet om twee flessen limonade in mijn rugzak op te bergen. Ik pak de doos bij het touwtje en zeg tegen een verbaasd vrouwtje dat ik hem vergeten was. 'Dat komt voor' zegt ze schouderophalend.
In een aanmerkelijker lager tempo begeef me op terugweg. In de verte zie ik Natasha en Kolja, als een trofee til de oven met beide handen boven mijn hoofd.