Mijn boekenvoorraad wordt van tijd tot aangevuld met weggevertjes uit Holland. In de stad heb ik allang geen plek meer, daarom neem ik af en toe wat exemplaren mee naar de datsja. Op een van de vele regenachtige ochtenden in juni, neem ik me voor om een boekenkastje in de elkaar te zetten voor de links en rechts verspreid staande stapeltjes.
Ik ben om zeven uur opgestaan en loop over van inspiratie. De onder-, bovenkant en zijkanten heb ik al, dus ik hoef slechts een paar planken te zagen en een stuk zachtboard voor de achterkant op zolder te zoeken. In de houtopslag vind ik twee stevige, blank geschuurde planken van twee meter, uitermate geschikt voor een boekenplank. Ik kies de mooiste en ga na de schuur.
Aangezien de duimstok op mysterieuze wijze uit elkaar gevallen is (in de broekzak van Natasha), schat ik drie gelijke delen in en begin te zagen. Na een kleine twintig minuten ben klaar, in lengte (de breedte stond al vast) heb ik inderdaad drie, min of meer gelijke delen. Zoals meestal komt het probleem uit een hoek. Ik heb scheef gezaagd, waardoor het eerste plankje aan één zijde netjes twee hoeken van 90 graden heeft en aan de andere zijde circa 115 graden, bij plank twee ben ik nog wat meer uit de richting gegaan en bij plank drie ging het weer iets beter. Ruimtelijk gezien kan dit wellicht tot een zeer interessant bouwwerk leiden, maar of dit de stevigheid ten goede komt, is zeer de vraag. Ik schaaf op gevoel links en rechts wat bij. Waarom heb toch ook zo'n ontzettend dikke plank uitgekozen? Al gauw begrijp ik dat ik mijn technisch inzicht schromelijk overschat heb, beschaamd verstop ik mijn huisvlijt achter wat rommel en verlaat de schuur.
Natasha is inmiddels opgestaan en vraagt verbaasd waar de tweede plank is gebleven, waarvan we vandaag een nieuw tafelblad zouden maken. Dit was brandhout goedenavond.