Ik heb zoveel mogelijk hout gehakt, een schuurtje is al vol, maar er staan nog stapels boomstammetjes in de tuin te wachten. Ik heb het hout met het plastic van onze kassen bedekt, zodat het een beetje droog blijft in de winter. Alle emmers, het tuingereedschap en gewone gereedschap zijn in het schuurtje opgeborgen, de pomp uit de put opgehaald en het water uit de douche gelopen. Ik pluk nog wat sla en komkommers in de tuin.
Dozen vol kleding, beddengoed, speelgoed, boeken en potten ingemaakte tomaten, augurken, paddestoelen staan klaar om naar de stad over te brengen. De televisie, de elektrische verwarming en het kooktoestel heb ik naar de overbuurvrouw gebracht. De fietsen, het bestek, de borden, niet bederfbare etenswaren, potten, pannen, emmers, alles wat een beetje waarde heeft, heb ik verstopt. Alle deuren op slot gedraaid, laat het bestelbusje maar komen en nu maar hopen dat er niet ingebroken wordt.
Na vijf dagen elke ochtend tegen de flats, een muur van ramen omlijst met witte badkamertegels aangekeken te hebben, zie ik om kwart voor zeven in de morgen berkenbomen en een verblindend noordelijke najaarzon door het kiertje tussen de slaapkamer gordijntjes. Ik wrijf mijn ogen uit, langzaam dringt het tot me door dat we weer in de datsja zijn. Het lijkt wel eeuwen geleden, terwijl we echt maar een paar dagen in ons appartement zijn geweest.
Zodra we uit de trein stappen en over de gemeenschappelijke straat lopen begint Kolja te rennen als een hond die uitgelaten wordt. De stad is net een stenen gevangenis met af en toe een grasveldje, eindelijk heeft hij de ruimte. De onverharde wegen zijn door de regen in modderpoeltjes veranderd.
Het kost veel moeite om de haard aan te steken, het hout is vochtig. We zetten de deuren en ramen open om de rook te verdrijven. Als na een kwartiertje de keuken rookvrij is, kunnen we de vensters weer sluiten, het duurt ongeveer nog twee uur voordat de keuken op temperatuur is.
De spanning stijgt, morgen komen mijn oud collega's uit Rotterdam, ik heb het idee dat mijn toekomst op het spel staat. Om mijn zenuwen in bedwang te houden beeld ik me in dat het een week later is en alles alweer achter de rug is. Ik kom weer tot mezelf als ik de paprika-, komkommer- en courgetteplanten verwijder en diverse veldjes omspit, zodat we volgend jaar weer van alles kunnen planten. 's Avonds kijken we tv in de keuken; Veel muziekprogramma's: Sterrenfabriek deel 3 en de gouden grammofoon, een soort interactieve hitparade, de bellers bepalen wie er op één komt.
Mijn oud collega's zijn weer terug in Holland. Wij rusten uit van een drukke week met overvloedig eten en drank. Uitsluitsel over mijn toekomst heb ik niet, maar hoopvol waren de gesprekken wel. Mijn angst om terug te moeten naar Nederland is voorlopig weer afgenomen. De eerste avond hebben een feestje gebouwd in onze kleine keuken, het epicentrum van iedere Russische woning. Voor het eerst sinds maanden heb ik mijn gitaar weer eens te voorschijn gehaald. Natasha zingt de ene prachtige Russische romance na de andere. Later op de avond kruipt Kolja bij mij op schoot en begint ook mee te zingen. De overlevering van generatie op generatie, ik ben hier heel erg blij mee.
Het absolute hoogtepunt van de mooie week was de wonderbaarlijk mooie muziek in het Georgische restaurant. Drie stemmen, alle een ander octaaf pakkend en een gitaar. Het lijkt wel of alle versterkte muziek in een keer tot klungelige herrie wordt gedegradeerd.
Op zondag maken Andrej en ik een ingenieus beveiligsysteem. We verwijderen tijdelijk het binnenraam, timmeren een kruisconstructie aan het buitenraam vast en plaatsen dan het binnenraam weer terug. In de keuken doen we hetzelfde, maar plaatsen daar diverse tralies van oude bedden die we op zolder hebben gevonden. Als we hiermee klaar zijn komen we tot de conclusie dat de veranda de zwakste schakel is. Aan de binnenkant timmeren we vier dikke planken achter de ramen en achter de deur maken we een heuse barricade. Het lijkt wel een middeleeuwse vesting. Simpelweg een ruitje intikken is nu niet meer genoeg, maar met een bijl kom je natuurlijk overal binnen.
Natasha en Kolja zijn grieperig, dus we slaan een weekendje over. Ik was überhaupt niet gegaan, want ik moet flink wat gegevens voor een onderzoek bij elkaar schrapen. Omdat mijn modem niet meewerkt breng ik het hele weekend surfend op de computer van mijn neefje door. Branderige ogen en weinig slaap.
Het is koud in de datsja als we wakker worden. De laatste bloemen zijn bevroren. Het prachtige scherpe licht van de laaghangende noorderzon is bijna pijnlijk voor je ogen. Gisteren was het waarschijnlijk de laatste herfstdag, het regende aan één stuk door en de tuin lag vol berkenbladeren. Vandaag is de tuin met een wit laagje vorst bedekt. Voor het eerst meldt de winter zich, verrassend vroeg, vorig jaar waren we 7 november voor het laatst in de datsja. We staan op en steken de kachel aan, we hebben voorlopig toch meer dan genoeg hout.
Het bevroren gras kraakt onder mijn kaplaarzen. Over de aardbeienbedjes leggen we een laag bladeren en dennennaalden in de hoop dat ze deze winter niet doodvriezen. De rozenstruik leggen we plat en plaatsen er een houten doos over en deze bedekken we overvloedig met bladeren.
In de stad ligt al een aardig dik pak sneeuw op straat. Ik doe alleen maar een stap buiten de deur om eten te kopen. Ik vrees dat het datsjaseizoen er nu echt opzit.