Ik houd ervan om spelletjes met mezelf te spelen. Eén van mijn favoriete is om eerst een bijzonder karweitje op te knappen en na afloop mijzelf te belonen. Vandaag heb ik de volgende variant uitgedacht: ik boen vlug eerst alle vloeren en daarna heb ik ongeveer een half uurtje over om achter de computer te verpozen, voordat ik het avondeten ga bereiden. Aangezien de vloer soppen geen dagelijkse opgave is, noch een erg inspirerende, mag ik het onder de noemer speciale gebeurtenis rangschikken. Dit trucje werkt heel aardig, want terwijl ik op mijn knieën zit, ben ik al druk bezig met het verzinnen van wat ik straks op zal schrijven.
Tijdens het schrobben ben ik echter steeds verder weggedroomd en weet na afloop niet meer waar ik het aanvankelijk over wilde hebben. Het lijkt wel of ik mijn hoofd leeg gedacht heb. Misschien waren het slechts mechanische oprispingen in het tempo van het zwabberen. Overgebleven is de zoete smaak van de voorlopige overwinning op de stofnesten. Ik moet nu werkelijk opschieten, want de aardappelen moeten nog geschild worden. 'Wacht even, als ik dat nu gauw eerst even doe, misschien komt de inspiratie dan vanzelf weer terug'.
Er zaten nogal wat bruine plekjes in de aardappelen, daarom heb ik heb nog maar zeven minuten over voordat ik het vlees moet gaan braden. 'Toe nou, schrijf het dan op', zucht ik hardop. Weer is mijn hoofd vacant. Teleurgesteld geef ik het op. 'Verliezer, onderkruipsel. Ga terug naar de keuken en maak voor straf een knoflooksausje'.