Trein gemist?

De beste reclame ooit is ruim tien jaar geleden bedacht door de Bond tegen het Vloeken. Op station Den Haag Centraal zag ik een grote poster met een wegrijdende trein, erbij stond: Trein gemist? Toen ik iets dichterbij gekomen was las ik het antwoord: Vloek niet! In de tussenliggende meters had ik allang enkele krachttermen bedacht. Ja, ik word ook al wat ouder, min of meer bewust heb ik de tijd nog meegemaakt dat je de trein kon missen. Geloof het of niet, maar in Rusland rijden de treinen nog redelijk volgens het boekje, gelukkig komt daar binnenkort verandering in, want ook hier gaat het spoor privatiseren.

Het is 3 november 2002, we hebben voor het laatst dit seizoen een weekend in de datsja doorgebracht. Het wordt nu echt te koud, gisteravond was het al min vijf. Het gehele weekend hebben we de houtkachel brandende gehouden. In die twee dagen hebben we evenveel verstookt als gedurende twee weken in de lente.

's Zondagochtend sluiten we om een uur of elf het tuinhek en lopen naar het station. Aangekomen blijkt dat we net de trein gemist hebben en dat er tussen halftwaalf en halfdrie geen treinen naar Petersburg rijden. De wintersdienstregeling in combinatie met zondag. Dit is een lelijke tegenvaller, wat moet je nu drie uur op een leeg treinstation in een dorpje doen? Er is wel een verwarmde wachtruimte met houten banken, maar die stinkt afschuwelijk en is slechts door één tl-buis verlicht.

Na enige tijd op het perron gebivakkeerd te hebben -het sneeuwt inmiddels- krijg ik een idee. Ik stel voor om naar de winkeltjes lopen, zodat we alvast de inkopen voor vanavond kunnen doen en dan blijven we nog lekker warm ook.

We lummelen twee en een half uur in de zeven winkels en op de markt rond en kopen biscuitjes, kaas, brood, limonade, chocola, groenten, fruit en een batmanpoppetje voor Kolja. Op de terugweg naar het station stoppen we nog even bij een kledingstalletje. Natasha wil een lange onderbroek voor me aanschaffen, de vorige winter had ik het doorlopend koud. De verkoopster haalt Belarussisch thermosondergoed te voorschijn, het lijkt meer op een jogging pak zonder merkje. Ik kies een lichtgroen hemd en onderbroek uit a 300 honderd roebel (9 euro).

Net als Natasha aan het afrekenen is hoor ik de trein aankomen. Ik begin al behoorlijk nerveus te worden, geheel complementair blijft Natasha erg rustig. 'Maak je geen zorgen, die trein blijft zeker twintig minuten op het perron staan, moet je dat T-shirt zien echt katoen.' 'Laten we nou gaan.' 'Het is al zolang geleden dat we een T-shirt voor je gekocht hebben, vind je hem niet mooi?' 'Okay, koop het dan maar, maar laten we nou asjeblieft gaan hoor'.

Natasha vouwt het T-shirt keurig op en kuiert met Kolja achter me aan. Inderdaad de trein maakt geen aanstalten om te vertrekken. Juist als we het perron betreden -het is nog dertig meter lopen naar de eerste wagon- slaan de deuren dicht. Natasha begint te rennen, de eerste deur, van waaruit de conducteur over het perron kijkt, is nog open. De trein zet zich langzaam in beweging. 'Wacht op ons', roept Natasha die de deur al bijna heeft bereikt. 'Te laat', roept de conducteur, voegt daar nog enkele verwensingen aan toe en smijt de deur dicht.

trein

gemist