21 juni, de langste dag van het jaar. Grijze lucht, regen, geen wolken maar een alles omarmende nevel. Terwijl het beneden in de tuin windstil is, zelfs de toppen van de hoogste bomen bewegen niet, trekt de cycloon met een grote snelheid voorbij. Soms is er even hoop, als er een witte streep aan de horizon verschijnt, maar als hij dichterbij komt wordt hij verzwolgen door grijze massa. Af en toe is het een poosje droog, voor de rest giet het de hele dag door.
Voor het eerst sinds maanden weet ik niet hoe ik mezelf bezig moet houden. Een beetje mismoedig sta ik in de schuur, drink een kop koffie en kijk naar de regen en de grijze lucht. Nergens is een gaatje te zien, om moedeloos van te worden. Het is al dagen achtereen elf, twaalf graden. Wanneer de zon schijnt is het dan best uit te houden, maar als het bewolkt is, is het gewoon koud. Holland in oktober.
Rond acht uur 's avonds gebeurt het toch: helblauwe lucht komt van Petersburg aangewaaid. Ik verwarm me aan de felle zonnestralen. Met Kolja ga ik waterijsjes kopen, als we terugkomen trekt het blauwe gat boven weer dicht. Het is een half uurtje zonnig geweest in de tuin.
Om twee uur 's nachts staan Natasha en ik op en gaan naar de keuken. De hemel is koud wit verlicht, alsof er een gigantische tl-balk aan de horizon is vastgeplakt. We kunnen de bomen die dertig meter verderop staan nog onderscheiden, erachter begint een griezelig zwart gat waarin alles lijkt te verdwijnen.