Natasha en ik zijn in een Chinees restaurant in het centrum. Oma past op Kolja die nu 6 maanden oud is. Ik ben weer helemaal opgeknapt, nadat de eerste twee weken van mijn vakantie verpest werden door een ontstoken verstandkies.
In het restaurant speelt een driemansorkestje. Russische folklore en verzoeknummers worden ten gehore gebracht. Na de tweede halve liter Baltica begin ik de controle over mezelf te verliezen. Ik sta op, loop naar de zanger- gitarist af en vraag hem beleefd in gebroken Russisch of ik een liedje voor mijn vrouw mag spelen en wat dat kost. Hij kijkt even in de richting van ons tafeltje en tot mijn verbazing knikt hij. Ik ga terug naar ons tafeltje. Na een tiental minuten komt hij me halen, voor dertig roebel mag ik zijn gitaar lenen. Hij drukt zijn gitaar in mijn handen, stelt de gitaarband goed af en zet de microfoon op de juiste hoogte.
Daar sta ik dan, ben ik dat? Door het felle licht kan ik Natasha maar nauwelijks zien. Ik geloof dat ik zelfs aangekondigd word. Ik begin te spelen, na verloop van tijd wordt de microfoon wat harder gezet. Na afloop hoor ik een applausje. Russen zijn sentimentele mensen, ze kunnen het wel waarderen dat een buitenlander een liedje voor z'n vrouw zingt. Ik wil weer gaan zitten. 'Speel nog even door', zegt de zanger-gitarist, 'ik vind het leuk om naar Engelse liedjes te luisteren'. Na drie songs houd ik het voor gezien. De zanger-gitarist komt nog even naar ons tafeltje en vertelt terloops dat zijn vrouw hem verlaten heeft, vanwege een Engelsman.