Als je emigreert neem je ik weet niet hoe vaak afscheid, want er zijn altijd mensen die niet op het officiële moment aanwezig kunnen zijn. Dit gold ook voor mijn bureauchef Marcel. Hoewel ik pas per 1 oktober uit dienst trad, zwaaide ik al op 9 augustus af. Dit heeft alles te maken met de stortvloed van vrije dagen als gevolg van de 40 uurige werkweek die contractueel maar een 36 uurige is.
Marcel stelde voor om ergens in Delfshaven te lunchen. Het was lekker weer, dus we besloten om op het terras plaats te nemen. We babbelden wat over het werk en na een tijdje haalde hij een presentje te voorschijn. Het boek Pluk van de Petteflet van Annie M. G. Schmidt. Ik kende de verhalen van Jip en Janneke van vroeger wel, maar Pluk was mij onbekend. Ik verzekerde hem dat Kolja het leuk zou vinden.
Een paar maanden later heb ik mijn pogingen om Kolja zijn vaderstaal te leren voorlopig gestaakt. Aanvankelijk ging het aardig, elke ochtend tijdens het ontbijt spraken we Nederlands met elkaar, na enige tijd verloor hij helaas zijn interesse en ging weer over op het Russisch. Toen hij heel klein was raakte hij helemaal in de war van de talen om hem heen. Natasha leerde hem Russisch, ik sprak Hollands tegen hem en met elkaar praatten Natasha en ik Engels. Toen hij accentloos het woord shit kopieerde leek het ons beter om in het vervolg alleen maar Russisch in zijn bijzijn te praten, Nederlands zou hij wel op school leren. We wisten toen nog niet dat het allemaal heel anders zou lopen.
Kolja vraagt mij van tijd tot tijd iets in het Nederlands voor te lezen, het maakt hem niet uit wat; de VI, een detective of een email. Een keer pakte het boek over Pluk uit de boekenkast. Hij werd heel erg enthousiast en rende naar zijn kamer. Hij kwam terug met een puzzel van Pluk van de Petteflet. Nu herinnerde ik het me weer. Natasha en Kolja waren vier maanden eerder dan ik naar Rusland vertrokken, elke keer als er een bekende die kant op ging gaf ik wat cadeaus mee, een keertje zat daar de puzzel bij.
Sindsdien bergt hij het boek op in de puzzeldoos. Een paar keer week haalt hij het te voorschijn en dan moet ik de avonturen van Pluk en z'n maatjes Zaza de kakkerlak en Dollie de duif voorlezen. Eerst in het Nederlands, daarna vertaal ik het met grote moeite in Russisch. Pluk is inmiddels verbasterd tot Ploek (de korte u bestaat niet in het Russisch). De Petteflet is een grote inspiratiebron, hij tekent het na en bouwt met zijn blokken. Misschien is dan toch nog zijn interesse voor z'n vaderstaal gewekt.